Pojęcie „okresu pozostawania w dyspozycji pracodawcy użytkownika”

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 9.07.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1608 ze zm.), pracownikowi tymczasowemu przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze dwóch dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy użytkownika lub więcej niż jednego pracodawcy użytkownika.

Jednomiesięczny okres pozostawania w dyspozycji oblicza się na zasadach określonych w art. 114 kodeksu cywilnego, co oznacza, że przyjmuje się, iż wynosi on 30 dni.

Wspomniana ustawa nie wprowadza legalnej definicji pojęcia: „okres pozostawania w dyspozycji”. Co do zasady, na poczet jednomiesięcznego okresu „pozostawania w dyspozycji”, w rozumieniu tego przepisu, należy wliczać również niektóre okresy usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Chodzi tutaj głównie o okres nieobecności spowodowanej chorobą oraz korzystaniem z urlopu wypoczynkowego. Tym samym, dni pobytu pracownika tymczasowego na chorobowym oraz urlopie wypoczynkowym nie odliczamy od jednomiesięcznego okresu „pozostawania w dyspozycji” uprawniającego do uzyskania 2 dni urlopu wypoczynkowego. Podobnie powinny być traktowane dni tzw. urlopów okolicznościowych, czyli 1 do 2 zwolnień od pracy w związku z okolicznościami wymienionymi w § 15 rozporządzenia MPiPS z 15.05.1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281).

Za takim rozumieniem analizowanego pojęcia przemawia jego wykładnia historyczna. W momencie wejścia w życie ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (2003 r.) sporo kontrowersji w kontekście uprawnień urlopowych pracowników sezonowych wzbudzało pojęcie „przepracowany miesiąc”, zamieszczone w uchylonym już art. 159 § 1 KP. Większość przedstawicieli doktryny prawa pracy interpretowało je jako wymóg faktycznego przepracowania 30 dni w celu uzyskania prawa do 1,5 dnia urlopu wypoczynkowego.

Posłużenie się w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych pojęciem „pozostawania w dyspozycji” zamiast „przepracowany miesiąc” miało podkreślać, że w odróżnieniu od wspomnianej regulacji kodeksowej, warunkiem nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego przez pracownika tymczasowego nie jest wyłącznie okres faktycznego wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika lecz okres skierowania do pracodawcy użytkownika wraz z przypadającymi na ten czas okresami usprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Do okresu pozostawania w tak rozumianej dyspozycji nie będzie jednak zaliczany okres urlopu bezpłatnego oraz nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.