Skopiuj link
Stanowisko zajęte przez kontrolującego należy uznać za dość wątpliwe, a w postępowaniu pracodawcy trudno doszukać się nieprawidłowości. Faktycznie w myśl art. 153 1 Kodeksu pracy pracownik, który podejmuje pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku. Prawo do urlopu w ułamkowym wymiarze powstaje z upływem każdego miesiąca pracy przypadającego do końca roku kalendarzowego, w którym pracownik rozpoczął pierwsze zatrudnienie.
W konsekwencji wymiar pierwszego urlopu stanowi wartość ułamkową, a mianowicie 1/12 z wymiaru przysługującego pracownikowi po przepracowaniu roku (a więc z zasady 20 dni). Otrzymany wynik to więc 1,66 dnia urlopu wypoczynkowego.
W przepisach powszechnie obowiązujących nie znajdziemy regulacji, która wyraźnie narzucałaby pracodawcy obowiązek zaokrąglenia w górę do pełnych dni tak ustalonego wymiaru urlopu (tak jak to ma miejsce na przykład w odniesieniu do urlopu pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy). Jednak w świetle poglądu prezentowanego przez PIP (a wyrażonego na przykład w stanowisku Głównego Inspektoratu Pracy z dnia 5 lipca 2010r. Zn. GPP-110-4560-41-1/10/PE/RP publik. LexPolonica nr 2529759) „pracodawca może, z korzyścią dla pracownika, zaokrąglić w górę ustalony wymiar urlopu do pełnych godzin lub do pełnych dni, pamiętając jednak, aby wymiar urlopu pracownika w roku kalendarzowym nie przekroczył przysługującego mu wymiaru, czyli 20 dni (160 godzin)”. W tym stanie rzeczy pogląd wyrażony przez kontrolującego należy uznać za co najmniej dyskusyjny.