Skopiuj link
W wyroku z dnia 14 lutego 2002 r., sygn. akt I PKN 876/00, Sąd Najwyższy stwierdził: „Dlatego przy wykonywaniu na rzecz tego samego pracodawcy nawet kilku rodzajów podporządkowanej pracy domniemanie przemawia za istnieniem jednego stosunku pracy, choćby charakteryzującego się odpowiednio złożoną konstrukcją przedmiotu zobowiązania i struktury swojej treści. Dotyczy to nie tylko stosunku pracy zrodzonego przez umowę (umowy) o pracę, ale także stosunku powstałego na innej podstawie czy też podstawach, nie wyłączając podstawy "mieszanej", to znaczy pozaumownej, dopełnionej treścią uzgodnioną w umowie stron. Koncepcję dwóch stosunków pracy mógłby co prawda narzucić expressis verbis ustawodawca, lecz w braku podobnej regulacji stronom wolno by tak postąpić tylko w przypadku, gdyby istnienie jednego stosunku pracy powodowało dysfunkcjonalność wzajemnej więzi prawnej. Tę samą dyrektywę powinien w razie wątpliwości stosować sąd pracy przy rozstrzyganiu spraw z zakresu prawa pracy.”.
Od zasady, iż w tym samym czasie pracodawcę i pracownika może łączyć tylko jeden stosunek pracy, jest wyjątek. Pracownik i pracodawca mogą pozostawać w dwóch równoległych stosunkach pracy w przypadku, gdy rodzaj pracy wykonywanej w ramach drugiego stosunku pracy jest inny niż w ramach pierwszego stosunku (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1969 r., sygn. akt III PZP 1/69).
Jeżeli w tym samym czasie strony łączą dwie odrębne umowy o pracę, pracodawca obowiązany jest odrębnie dla każdej z tych umów rozliczać czas pracy i prowadzić odrębną ewidencję czasu pracy. Pracownik w ramach każdego ze stosunków pracy łączących go z tym samym pracodawcą ma odrębne prawo do urlopu wypoczynkowego, urlopów związanych z rodzicielstwem, urlopu bezpłatnego, urlopu szkoleniowego i okolicznościowego.