Skopiuj link
Powyższa regulacja, zawarta w art. 251 § 1 kodeksu pracy, powoduje, że bezcelowe jest zawieranie aneksów do umów o pracę na czas określony, których celem byłoby przedłużanie czasu ich trwania. Aneksowanie umów mogłoby zmierzać do ominięcia ograniczenia w zakresie liczby zawieranych umów. Zmiana dotychczasowej umowy, która polegałaby na przedłużeniu czasu, na który została zawarta, powodowała, że nie dochodziło do zawarcia nowej umowy, lecz cały czas strony byłyby związane jedną i tą samą umową. Aby temu przeciwdziałać ustawodawca w § 2 omawianego artykułu zastrzegł jednak, iż uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić jej rozwiązanie, kolejnej umowy o pracę na czas określony.
Wobec powyższego, każdy aneks przesuwający na przyszłość termin rozwiązania umowy jest traktowany jako kolejna umowa o pracę. Tym samym trzeci tego rodzaju aneks powoduje przekształcenie umowy na czas określony, z pierwszym dniem następującym po planowanym wcześniej dniu rozwiązania, w umowę na czas nieokreślony.
Nie można jednak zapominać o wyjątkach uregulowanych w § 4 art. 251 kodeksu pracy. Zgodnie z jego treścią przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:
- w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
- w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
- w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
- w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie –
jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.