Ustawodawca w przywołanym wyżej przepisie posłużył się ogólnym pojęciem „innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy”. Jego zakres jest bardzo szeroki. Z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy wynika bowiem, iż przyczynami usprawiedliwiającymi nieobecność pracownika w pracy są zdarzenia i okoliczności określone przepisami prawa pracy, które uniemożliwiają stawienie się pracownika do pracy i jej świadczenie, a także inne przypadki niemożności wykonywania pracy wskazane przez pracownika i uznane przez pracodawcę za usprawiedliwiające nieobecność w pracy.

W świetle przytoczonych regulacji konieczne jest ustalenie, czy inną usprawiedliwioną nieobecność w pracy stanowi nieobecność w zakładzie pracy w dniu wolnym od pracy z tytułu harmonogramu. Wątpliwości w tym przedmiocie rozwiał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 2012 roku, sygn. akt II PK 301/11. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż czas wolny wynikający z norm o czasie pracy i ich równoważeniu, przypadający w zwykły dzień pracy, nawet gdy trwa nieprzerwanie całą dniówkę, nie stanowi innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, o której mowa w art. 41 kodeksu pracy. Wskazywał on, iż „za inną usprawiedliwioną nieobecność w pracy uznaje się nieobecności nieplanowane, które wynikają z konieczności wykorzystania na inne usprawiedliwione zdaniem ustawodawcy cele - dnia przewidzianego na pracę. Cele te mogą być rodzinne (opieka), socjalne (ślub, pogrzeb), społeczne (praca nauczyciela zawodu), wymiaru sprawiedliwości (świadek). Zwykle ową inną nieobecność w pracy, która jest usprawiedliwiona odnosi się do przypadków wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 60, poz. 281 ze zm.). Tak też na sprawę zapatruje się Sąd Najwyższy orzekający w niniejszym sporze. Innymi słowy, czas wolny wynikający z norm o czasie pracy i ich równoważeniu z odpoczynkiem, przypadający w zwykły dzień pracy nie stanowi innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, o której mowa w art. 41 k.p., nawet wtedy, gdy trwa nieprzerwanie całą dniówkę.”