Korzystanie z pokoju relaksacyjnego jest całkowicie dobrowolne i odbywa się w miarę indywidualnych potrzeb pracowników. Wnioskodawca nie kontroluje w żaden sposób czy pracownicy korzystają z pokoju relaksacyjnego, którzy pracownicy z niego korzystają, jak często korzystają z pokoju i ile czasu w nim przebywają. Z perspektywy spółki korzystanie z takiego pomieszczenia przez pracowników ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, w tym przypadku z naciskiem na stronę psychiczną, zmniejszenie czy wręcz zniwelowanie stresu wywołanego opisanymi powyżej niekorzystnymi czynnikami oraz wielogodzinną pracą. Z perspektywy spółki pracownik odpowiednio zrelaksowany jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma lepszy kontakt z zespołem. Zatem kadra zarządzająca spółki uznała taki wydatek za w pełni uzasadniony, wpisujący się ponadto w filozofię propagowania zdrowego stylu życia. (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 marca 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1133.2016.1.AR).

Aby rozważyć, czy opisane wyżej świadczenie stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu należy odwołać się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W jego treści sprecyzowane zostały kryteria nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy, które muszą zostać spełnione łącznie. Są one następujące:

• świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).