W oparciu o definicję nieodpłatnego świadczenia wyrażoną w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku (sygn. akt K 7/13) za przychód pracownika mogą zostać uznane takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika, w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a odniesiona wskutek tych świadczeń korzyść musi być wymierna i możliwa do przypisania indywidualnemu pracownikowi.

Można przyjąć, że pracodawca, decydując się na ponoszenie wydatków na zakup produktów do otwartego bufetu dla pracowników przejawia starania o stan zdrowia, kondycję fizyczną i psychiczną oraz samopoczucie pracowników, a to w dalszej perspektywie ma skutkować poprawą atmosfery pracy i zwiększeniem wydajności pracy, co niewątpliwie przynosi korzyść pracodawcy.

W analizowanych okolicznościach nie dochodzi do spełnienia łącznie wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Co prawda świadczenia na rzecz pracowników są spełniane za ich zgodą (wyrażoną poprzez korzystanie z udostępnionych produktów), jednak trzeba przyjąć, że dzieje się to w interesie pracodawcy (w celu podniesienia wydajności pracowników). Ponadto nie sposób ustalić wartości świadczenia przypisanego konkretnemu pracownikowi.