Czas, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki, jak też wtedy, gdy pozostaje w dyspozycji pracodawcy, stanowi czas pracy pracownika. Niektóre prace wymagaj tego, aby pracownik wykonywał swoje obowiązki w specjalnym stroju lub przy wykorzystaniu różnych narzędzi. W takich okolicznościach pracownik po przyjściu do pracy musi w pierwszej kolejności podjąć kroki, aby we właściwy sposób przygotować się do pracy.

Uchwycenie faktycznego momentu rozpoczęcia pracy stało się przedmiotem sporu w doktrynie oraz pomiędzy pracodawcami i pracownikami. Zgodnie z pierwszym stanowiskiem czas pracy rozpoczyna się w momencie, w którym pracownik podejmuje merytoryczne czynności związane z wykonywaną pracą. Nie będzie zatem stanowić czasu pracy czas poświęcony m.in. na przebranie się w odzież roboczą, bowiem w tym czasie pracownik nie jest jeszcze gotowy do wykonywania swoich obowiązków. W doktrynie funkcjonuje również pogląd przeciwny, iż czas pracy obejmuje czas poświęcony na przygotowanie się do pracy, w tym przebranie się w odzież roboczą. Warto zauważyć, że dla porządku pracodawca może określić moment rozpoczęcia pracy w zakładzie pracy w regulacjach wewnątrzzakładowych, jak na przykład w regulaminie pracy czy układzie zbiorowym pracy. Przy czym, ustalając ten moment, pracodawca powinien mieć na względzie specyfikę pracy na poszczególnych stanowiskach oraz przyjęty w zakładzie pracy sposób potwierdzania obecności w pracy.