Skopiuj link
Przepis art. 232 kodeksu pracy nakłada na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Zasady i warunki wydawania tych posiłków i napojów oraz ich rodzaje określa wskazane wyżej rozporządzenie. Wynika z niego, iż pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie posiłki, wydawane ze względów profilaktycznych w formie jednego dania gorącego oraz napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy (§ 1 rozporządzenia). W przypadku gdy pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych lub przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Pracownikom nie przysługuje jednak ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje (§ 8 rozporządzenia).
„W sytuacji, gdy pracodawca nie będzie miał kontroli nad tym jakie produkty spożywcze i napoje będą kupowane przez pracownika i czy produkty te istotnie mają służyć przygotowaniu przez niego właściwego posiłku spełniającego normy określone w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów – brak jest możliwości zastosowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienia przedmiotowego.” (por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 kwietnia 2019 roku, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.92.2019.1.GG). Zatem z wydanych pracownikom bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów musi jednoznacznie wynikać, iż uprawniają one jedynie do otrzymania posiłków, artykułów spożywczych czy napojów bezalkoholowych.
Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.
„Korzystanie ze zwolnienia od podatku dochodowego jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszystkie warunki określone w przepisie stanowiącym jego podstawę prawną. Ze zwolnienia korzysta zatem wartość tych bonów, talonów i kuponów, które przysługują w związku z niezrealizowaniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy w zakresie wydawania napojów bezalkoholowych oraz artykułów spożywczych. Wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Nie powinno stosować się zarówno wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.” (por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 maja 2019 roku, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.213.2019.2.GG).
Warto zwrócić uwagę, że ustawodawca nie określił limitu, w jakim wartość wydanych pracownikom bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym, jeżeli spełnione są wszystkie warunki określone art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy, ze zwolnienia korzysta pełna wartość wydanych pracownikom dowodów uprawniających do uzyskania posiłków, artykułów spożywczych i napojów bezalkoholowych.