Skopiuj link
Przychody ze stosunku pracy definiuje art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Treść przywołanego przepisu pozwala wyciągnąć wniosek, iż przychodami ze stosunku pracy są wszystkie te świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Wskazany katalog źródeł przychodów ze stosunku pracy ma jedynie charakter przykładowy. Ustawodawca wymienia w nim najbardziej popularne formy przysporzeń na rzecz pracownika.
Szczególnym źródłem przychodu są inne nieodpłatne świadczenia ze stosunku pracy. Ustawodawca nie definiuje tej kategorii świadczeń. W doktrynie wskazuje się, iż obejmuje ona wszystkie zdarzenia prawne i zjawiska gospodarcze, których następstwem jest przysporzenie konkretnej korzyści majątkowej pracownikowi.
Cechy innych nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy określił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W jego ocenie za inne nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy mogą zostać uznane świadczenia, które łącznie spełniają następujące warunki:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).
Dokonując oceny, czy zorganizowana przez pracodawcę dla pracowników impreza integracyjna stanowi inne nieodpłatne świadczenie stanowiące przychód ze stosunku pracy, ustalić należy, czy przedmiotowe świadczenie posiada cechy określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. Co prawda, uczestnictwo w spotkaniu integracyjnym zależy wyłącznie od decyzji pracownika. Jednakże przedmiotowe świadczenie nie jest spełniane w interesie pracownika, lecz w interesie pracodawcy. Spotkanie integracyjne ma bowiem na celu budowanie pozytywnych relacji pomiędzy pracownikami, co ma korzystny wpływ na świadczoną przez nich pracę. Ponadto świadczenie w postaci zapewnienia możliwości uczestnictwa w imprezie integracyjnej ma charakter ogólnodostępny
i nie można go przypisać konkretnemu pracownikowi.
Powyższe potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2016 r., nr IPPB4/4511-109/16-4/MSI. Stanął on na stanowisku, iż „w przypadku zorganizowania imprez czy wyjazdów sportowo – rekreacyjnych lub imprez kulturalno-oświatowych, o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro impreza, czy wyjazd, będzie miał charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to, mimo że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wyjazd, bądź impreza organizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w wyjeździe lub imprezie organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.”.
Na uwagę zasługuje także pogląd Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wyrażony w interpretacji indywidualnej z dnia 10 sierpnia 2016 r., nr ITPB2/4511-495/16/BK. W jego ocenie „uznać zatem należy, że udział pracowników w imprezie zorganizowanej przez wnioskodawcę która stanowi narzędzie motywacji pozafinansowej mającej na celu integrację pracowników z przedsiębiorstwem, dbanie o dobre kontakty interpersonalne między pracownikami a przełożonymi, a także w zespole nie stanowi dla pracowników przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”.