Skopiuj link
W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Administracji Skarbowej z 19 grudnia 2017 roku, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.428.2017.2.JK3, podatnik przedstawił następujący stan faktyczny:
Spółka prowadząca działalność handlowo-produkcyjną, ze względu na brak osób chętnych do pracy w siedzibie swojej działalności, zatrudnia pracowników, których miejsce zamieszkania jest oddalone od miejsca pracy. Nie mogą oni korzystać z transportu publicznego, ponieważ nie jest on organizowany. Często są to osoby, które samodzielnie nie prowadzą samochodu lub nie posiadają własnego środka lokomocji. Dlatego też spółka zdecydowała się na zorganizowanie we własnym zakresie transportu dla swoich pracowników. Do takiej decyzji skłoniły spółkę również liczne odmowy nawiązania stosunku pracy ze względu na brak możliwości samodzielnego dotarcia do miejsca pracy przez kandydatów do pracy. Transport jest przeznaczony wyłącznie dla pracowników (charakter zamknięty), jest bezpłatny, odbywa się codziennie, o stałych porach, na ustalonych trasach. Spółka nie prowadzi ewidencji, którzy pracownicy z niego korzystają, na jakich odcinkach i jak często.
Wnioskodawca stał na stanowisku, iż niezorganizowanie przez niego dowozu z i do miejsca pracy skutkowałoby niemożnością zapewnienia wymaganej kadry pracowniczej i spowodowało zagrożenie dla nieprzerwanej działalności spółki. Ponadto zapewnienie przez spółkę dowozu z i do miejsca pracy ma bezpośredni związek ze świadczeniem pracy, nie zaś z celami osobistymi pracowników. Potwierdzeniem tej tezy jest chociażby fakt, że zorganizowany przez wnioskodawcę transport służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem i wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych. Co za tym idzie – świadczenie to stanowi wydatek ponoszony w interesie pracodawcy, a nie pracownika. Dodatkowo spółka, nie ewidencjonując pracowników korzystających z transportu, tras ani częstotliwości, nie jest w stanie stwierdzić, kto go użytkuje, a w konsekwencji, jaka jest wartość otrzymywanego świadczenia. Na tej podstawie wnioskodawca przyjął, iż organizowanie transportu do i z miejsca pracy nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy.
Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak Dyrektor KAS. W myśl obowiązujących przepisów tego rodzaju świadczenie powinno być traktowane jako przychód pracownika.
„W sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni pracownikowi świadczenie w postaci transportu do i z miejsca pracy, wartość tych świadczeń stanowić będzie dla pracowników przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem. Świadczenia te będą związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu pracy, tj. w miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika, co z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tych świadczeń ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowe wydatki. W konsekwencji, w tym przypadku uznać należy, że przyjęcie świadczeń oferowanych przez pracodawcę leżeć będzie w interesie pracownika, gdyż będzie równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na transport, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.”.
Zdaniem organu wartość świadczeń (bezpłatny dowóz do i z miejsca pracy) stanowi dla pracowników wnioskodawcy przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych. Jest to przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Świadczenie takie może być jednak zwolnione od opodatkowania, jeżeli udostępniony przez wnioskodawcę (pracodawcę) pracownikom bezpłatny transport będzie odbywał się przy użyciu autobusu w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. W myśl art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, autobus to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.
Zatem w analizowanym stanie faktycznym organizowanie transportu do i z miejsca pracy dla pracowników stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy. Wartość świadczenia powinna zostać opodatkowana, chyba że korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kiedy transport odbywa się przy użyciu autobusu w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym.