Skopiuj link
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychód ze stosunku pracy (stosunku służbowego, stosunku pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. W szczególności są to wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, dodatki różnego rodzaju, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop, a także wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Ustawodawca przewidział, iż ściśle określone świadczenia podlegają zwolnieniu od opodatkowania. Katalog takich świadczeń związanych z odbywaną podróżą służbową można odnaleźć w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Jak wskazano w § 2 przywołanego rozporządzenia pracownikowi, oprócz zwrotu kosztów przejazdu oraz noclegów, przysługuje zwrot innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
Na tej podstawie należy rozstrzygnąć, czy opłacenie przez pracodawcę dodatkowego ubezpieczenia stanowi „niezbędny wydatek” związany z podróżą służbową. Wydaje się, że nie można zakwalifikować go jako taki. Stanowi on bowiem jedynie dodatkowe zabezpieczenie.
Warto jednak przeanalizować także inny aspekt – kto będzie uposażonym z tego ubezpieczenia bądź czyje interesy ubezpieczenie zabezpiecza. Na ogół będzie to pracownik lub jemu bliskie osoby, ale możliwe jest także, że uposażonym będzie pracodawca, bądź taka polisa pozwoli na zaoszczędzenie wydatków pracodawcy w postaci pokrycia kosztów leczenia pracownika podczas zagranicznej podróży służbowej. Jednym z warunków uznania, że pracownik otrzymał nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu jest spełnienie świadczenia w interesie pracownika, czyli w taki sposób, aby przyniosło mu korzyść, bądź pozwoliło na uniknięcie wydatku. Jeżeli korzyść zaistnieje po stronie pracodawcy to w jego interesie spełnia się dane świadczenie.
„W związku z ubezpieczeniem pracownika w zagranicznej podróży służbowej, jedynie równowartość składek zapłaconych przez Wnioskodawcę tytułem sfinansowania ubezpieczenia obejmującego niezbędne koszty leczenia pracownika za granicą, do których zwrotu byłby zobligowany Wnioskodawca stosownie do § 19 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie będzie zaliczana do przychodów pracownika wynikających ze stosunku pracy. Natomiast równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracownika ubezpieczenia w pozostałym zakresie stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość tych składek opłaconych za pracownika, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.” (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2020 roku, sygn. 0115-KDIT2.4011.242.2020.4.ES)
Zatem w sytuacji wykupienia dla pracownika dodatkowego ubezpieczenia w interesie pracownika, płatnik ma obowiązek doliczyć wartość składki do przychodów pracownika oraz odprowadzić należną zaliczkę na podatek dochodowy. W przypadku zaś wykupienia dla pracownika polisy ubezpieczeniowej, z której wszelkie profity przypadną pracodawcy, taki obowiązek nie powstanie.