Skopiuj link
Zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów:
„W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy PIT i art. 12 ust. 3 ustawy CIT za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Natomiast w myśl art. 14 ust. 2 pkt. 2 ustawy PIT przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, (z wyjątkiem kwot otrzymanych od agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa – ust. 3 pkt 13), i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych”.
Zdecydowana większość form wsparcia spełnia przesłanki przywołane powyżej. Zarówno mikropożyczka, jak i dofinansowanie części kosztów wynagrodzeń, czy części kosztów prowadzenia działalności gospodarczej oraz zwolnienia z obowiązku opłacania składek ZUS, jako pomoc bezzwrotna, mogłyby bowiem być traktowane jako przychód z działalności gospodarczej.
W odniesieniu do mikropożyczki oraz zwolnienia z ZUS wszelkie wątpliwości rozwiewają przepisy art. 15zzd ust. 10 oraz art. 31zx ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (wprowadzone mocą Tarczy 2.0.). Na tej podstawie przychód z tytułu umorzenia pożyczki nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast przychody z tytułu zwolnienia z obowiązku opłacania należności z tytułu składek, o których mowa w art. 31zo, nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.
Tego rodzaju szczegółowej regulacji nie znajdziemy w odniesieniu do dofinansowania części kosztów wynagrodzeń pracowników i części kosztów prowadzenia działalności gospodarczej. Przepisy Tarczy Antykryzysowej ani przepisy podatkowe nie wprowadziły przepisu szczególnego, który pozwalałby przedsiębiorcom korzystającym z tych form wsparcia na uniknięcie zwiększenia przychodu z ich działalności gospodarczej o wartość uzyskanej pomocy bądź obowiązku zapłaty z tego tytułu podatku dochodowego. Z tego względu należy uznać, że wsparcie przedsiębiorców w formie dofinansowania otrzymanego od starosty co do zasady będzie stanowić przychód z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Jednocześnie należy zauważyć, że skoro kwota dofinansowania stanowi przychód podatkowy, to nie ma żadnych przeciwwskazań, aby sfinansowane nim wydatki mogły zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu, o ile spełniają warunki przewidziane w ustawach podatkowych (art. 22 ustawy PIT i art. 15 ustawy CIT).