Skopiuj link
W przypadku, gdy miejsce pracy znajduje się w innej miejscowości niż stałe lub czasowe miejsce zamieszkania pracownika, koszty uzyskania przychodu powinny zostać ustalone w oparciu o treść art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu tego wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej dla podatnika, którego stałe lub czasowe miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, wynoszą 300,00 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600,00 zł. Jeżeli podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego z w/w tytułów, koszty uzyskania przychodu przez rzeczonego podatnika nie mogą przekroczyć łącznie kwoty 5400,00 zł za rok podatkowy.
Ustawodawca uzależnił wartość ryczałtu jedynie od liczby stosunków służbowych, stosunków pracy, pracy spółdzielczej oraz pracy nakładczej, w których pozostaje podatnik oraz faktu zamieszkiwania przez pracownika poza miejscowością, w której znajduje się jego miejsce pracy. Możliwość rozliczenia kosztów uzyskania przychodu w inny sposób niż za pomocą ryczałtu przez pracownika dojeżdżającego do pracy z innej miejscowości nie jest zatem obwarowana dodatkowymi przesłankami. W szczególności nie mają znaczenia środki komunikacji, z jakich korzysta pracownik dojeżdżając do pracy. Ryczałt ma zatem zastosowanie zarówno, gdy pracownik dojeżdża do pracy samochodem prywatnym, jak i komunikacją publiczną.
Dodatkowo przepis art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje możliwość zastosowania w rocznym zeznaniu podatkowym kosztów uzyskania przychodu, których wartość odpowiada kosztom faktycznie poniesionym. Stanowi on, iż jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.
Dla zastosowania powyższego rozwiązania konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
- faktyczne koszty uzyskania przychodu winny być wyższe od ustawowych, zryczałtowanych, rocznych kosztów uzyskania przychodów;
- możliwość zastosowania faktycznych kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie podatnika dojeżdżającego do zakładu pracy środkiem transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej;
- poniesione przez podatnika koszty dojazdów winny zostać w odpowiedni sposób udokumentowane, tzn. za pomocą imiennego biletu okresowego.
W związku z tym, że pracownik, który dojeżdża do pracy korzystając z prywatnego samochodu nie spełnia wskazanych powyżej przesłanek to nie ma on tym samym możliwości obniżenia uzyskanych przychodów o koszty poniesione w rzeczywistej wysokości. Dlatego też w takim przypadku może on uwzględnić jedynie zryczałtowane koszty uzyskania przychodu.