19.02.2021 r.
3 min

Drobne artykuły spożywcze dla pracownika bez podatku

Ekspert PCKP

Skopiuj link
19.02.2021r.
3 min

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych statuuje zasadę, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyłączeniem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieodpłatnych świadczeń”. Pojęcie „świadczenia” definiuje art. 353 § 2 kodeksu cywilnego, w myśl którego świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przepis nie wyjaśnia zatem, na czym polega nieodpłatne świadczenie. W ocenie organów podatkowych do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika, związanych ze stosunkiem pracy, zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracownika, a w zasadzie ich wartość. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego (por. Interpretacja Indywidualna Ministra Finansów z dnia 29 maja 2012 roku, sygn. IPPB2/415-228/12-2/MG).

Powyższe prowadzi do wniosku, iż zakup dla pracowników drobnych artykułów spożywczych, jak np. kawa, herbata, cukier lub mleko, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Nie jest to zatem przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę zakupu w/w artykułów spożywczych. Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w Interpretacji Indywidualnej z dnia 13 marca 2015 roku, sygn. akt: IBPBII/1/415-1025/14/MK, „biorąc pod uwagę ww. stan faktyczny oraz przytoczone powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki na zakup ww. artykułów spożywczych (które są ogólnodostępne) nie mają charakteru osobistego, dlatego nie stanowią dla pracowników nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W takiej sytuacji nie można określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z powyższego tytułu.”.