Skopiuj link
Od początku 2022 roku zacznie obowiązywać wiele zmian podatkowych oraz nowe reguły dotyczące wyliczenia składki zdrowotnej. Prawidłowe zastosowanie nowych przepisów może nastręczać wielu trudności, szczególnie w przypadku, gdy programy płacowe nie zostaną przygotowane na czas – aby do 10 stycznia wyliczyć prawidłowo wynagrodzenie za grudzień 2021 roku.
Przesunięcie wypłaty wynagrodzenia na termin wcześniejszy niż ustalony w zakładzie pracy, jako korzystny dla pracownika, jest dopuszczalny przez doktrynę. Zatem nie ma przeszkód, aby pracodawca zdecydował się wypłacić wynagrodzenie swoim pracownikom, którzy dotychczas otrzymywali je do 10 następnego miesiąca, do końca grudnia 2021 roku.
Jakie konsekwencje podatkowe przyniesie taka decyzja?
Art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje przychód jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przychód w postaci pieniędzy lub wartości pieniężnych powstaje zatem w momencie otrzymania ich przez podatnika lub w momencie postawienia ich do dyspozycji podatnika, zaś przychód w postaci świadczeń w naturze i innych świadczeń nieodpłatnych powstaje z chwilą otrzymania świadczenia przez podatnika bądź wykonania świadczenia na rzecz podatnika. Wobec tego należy uznać, że w sytuacji, gdy pracownik otrzyma wynagrodzenie przed końcem 2021 roku to również osiągnie przychód w grudniu 2021 roku, który należy opodatkować.
Ustalając kwotę zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi pracodawca ma co do zasady obowiązek uwzględnić koszty uzyskania przychodu i kwotę wolną od podatku. W związku z tym, jeżeli w jednym miesiącu wypłata wynagrodzenia za pracę następuje dwukrotnie (pierwsze wynagrodzenie za listopad wypłacone do 10 grudnia oraz drugie wynagrodzenie za grudzień do 31 grudnia), powstać mogą komplikacje przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy.
Wysokość kosztów uzyskania przychodu przez pracowników została określona w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej ustawą. Z przepisu tego wynika, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy:
- wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł – w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
- nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Ustawodawca określił wysokość kosztów uzyskania przychodu za pomocą stałej stawki miesięcznej. Jest ona niezależna od wysokości przychodu uzyskanego przez pracownika, liczby wypłat w miesiącu czy wymiaru czasu pracy. W konsekwencji w każdym miesiącu pracodawca może potrącić koszty uzyskania przychodu tylko raz w wysokości określonej w art. 22 ust. 1 ustawy.
Z ustawy wynika, iż w każdym miesiącu pracodawca pomniejsza zaliczkę na podatek dochodowy o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek. Jest to wartość stała. Na jej wielkość nie ma wpływu wysokość wynagrodzenia oraz liczba wypłat w danym miesiącu. Pracodawca wypłacając pracownikowi w danym miesiącu po raz drugi wynagrodzenie, nie może zatem go pomniejszyć o kwotę zmniejszającą podatek.
Ustalając wysokość wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi jako drugie w miesiącu pracodawca nie może uwzględnić kosztów uzyskania przychodu i kwoty zmniejszającej podatek. W każdym miesiącu mogą one być uwzględnione tylko raz. Ma to bezpośredni wpływ na wysokość zaliczki na podatek dochodowy odprowadzanej od drugiego wynagrodzenia. Zaliczka na podatek dochodowy od drugiego wynagrodzenia będzie bowiem wyższa niż gdyby wypłata nastąpiła w kolejnym miesiącu, a tym samym pracownik uzyska niższe wynagrodzenie niż otrzymywał dotychczas. Jednak w tej sytuacji zaistnieje jeszcze możliwość odliczenia składki zdrowotnej od podatku, co nie będzie już możliwe w 2022 roku. Dodatkowo w przyszłym roku co prawda większa będzie kwota wolna od podatku, ale zwiększy się również obciążenie z tytułu składki zdrowotnej (9% w przypadku opodatkowania według skali podatkowej), której nie odliczy się już od podatku.