Skopiuj link
Przepis ten (art. 162 kodeksu pracy) wprowadza wyjątek od zasady ustanowionej mocą art. 152 kodeksu pracy, według którego urlop powinien być nieprzerwany. Wniosek o podział urlopu na części powinien być złożony przed sporządzeniem planu urlopów, chyba że pracodawca nie jest obowiązany do jego ustalenia (art. 163 § 1 oraz 11 kodeksu pracy). Podzielenie urlopu na części bez wniosku pracownika jest niedopuszczalne. Na skutek podziału jedna część urlopu musi obejmować nieprzerwanie co najmniej 14 dni, łącznie z niedzielami, świętami i innymi dniami wolnymi od pracy.
Nawet jeżeli żadna część urlopu udzielonego pracownikowi nie wyniosła co najmniej 14 dni, to nie może on domagać się udzielenia urlopu w tym wymiarze, gdy uprzednio zgodnie z jego wnioskami pracodawca udzielił mu tyle dni urlopu, że pozostała część jest krótsza niż 14 dni. Inaczej mówiąc, nieudzielenie pracownikowi co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych urlopu nie powoduje zwiększenia wymiaru urlopu należnego w danym roku kalendarzowym. Nadmierne rozdrobnienie urlopu nie stanowi ponadto wykroczenia przeciwko prawom pracownika (art. 282 § 1 pkt 2 kodeksu pracy). Podział urlopu następuje też w okolicznościach z art. 166 oraz 167 § 1 kodeksu pracy.
Wniosek pracownika o podział urlopu na części nie może zmieniać zasady wyznaczającej minimalny okres wypoczynku na 14 kolejnych dni kalendarzowych. Jest to niedopuszczalne, nawet gdyby pracownik uzasadniał to istotnymi dla siebie okolicznościami przemawiającymi za skróceniem tego okresu, na przykład nauką w szkole wyższej w systemie zaocznym i w związku z tym potrzebą regularnego korzystania z pojedynczych dni urlopu w terminach zajęć. Tego rodzaju "rozdrobnienie" urlopu możliwe jest ewentualnie w ramach pozostałej części urlopu, czyli tej, która zostaje po odliczeniu liczby dni urlopu przypadających na 14-dniowy nieprzerwany okres wypoczynku. W odniesieniu do "reszty" urlopu nie obowiązują bowiem żadne reguły wyznaczające czas trwania poszczególnych części tego urlopu.