Zgodnie z art. 85 § 1 kodeksu pracy wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 2 kodeksu pracy). Jeżeli ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie wypłaca się w dniu poprzedzającym (art. 85 § 3 kodeksu pracy).

Określenie terminu wypłaty wynagrodzenia za pracę powinno polegać na wyznaczeniu konkretnego i stałego dnia miesiąca. Za niewystarczające w tym kontekście należy więc uznać bardzo często w praktyce stosowane postanowienie zawarte w aktach prawa zakładowego, zgodnie z którym wypłata ma nastąpić „do” 10 dnia kolejnego miesiąca kalendarzowego. Takie stwierdzenie jedynie powiela treść art. 85 § 2 kodeksu pracy i w istocie nie konkretyzuje terminu wypłaty.

Metoda określenia terminu wypłaty wynagrodzenia nie ma znaczenia, byleby tylko wskazana przez nią data spełniała wymóg konkretności i stałości w rozumieniu art. 85 § 1 kodeksu pracy. Wskazanie to może zatem polegać na podaniu jednego z pierwszych dziesięciu dni miesiąca oznaczonego cyfrą, bądź też na przyjęciu, że wypłata wynagrodzenia będzie następować np. w pierwszą środę miesiąca, czy też w drugi dzień roboczy kolejnego miesiąca. Każdy z tych zapisów spełnia wymogi stawiane przez wspomniany przepis.