Zgodnie z treścią art. 29¹ § 1 kodeksu pracy umowa o pracę z pracownikiem skierowanym do pracy na obszarze państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej na okres przekraczający 1 miesiąc, niezależnie od warunków określonych w art. 29 § 1, powinna określać:

1. czas wykonywania pracy za granicą,
2. walutę, w której będzie wypłacane pracownikowi wynagrodzenie w czasie wykonywania pracy za granicą.

„Wymienione w § 1 komentowanego przepisu elementy treści umowy o pracę nie mają charakteru przedmiotowo istotnego. Ich pominięcie kwalifikowane jest jako naruszenie prawa pracy, ale nie wpływa ono na ważność umowy i obowiązki pracownika związane z zatrudnieniem za granicą.” (Kodeks pracy. Regulacje Covid-19 w prawie pracy. Komentarz, red. prof. dr hab. Arkadiusz Sobczyk)

Przed skierowaniem pracownika do pracy pracodawca dodatkowo informuję pracownika o:

1. świadczeniach przysługujących z tytułu skierowania do pracy poza granicami kraju, obejmujących zwrot kosztów przejazdu oraz zapewnienie zakwaterowania,
2. warunkach powrotu pracownika do kraju.

Przekazanie wszystkich niezbędnych informacji może nastąpić poprzez wskazanie odpowiednich przepisów na piśmie.

Pracodawca ma także obowiązek poinformować pracownika na piśmie o zmianie jego warunków zatrudnienia, niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu miesiąca od dnia wejścia w życie tych zmian, a w przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę miałoby nastąpić przed upływem tego terminu - nie później niż do dnia rozwiązania umowy (art. 29¹ § 4 kodeksu pracy). Także poinformowanie pracownika o zmianie jego warunków zatrudnienia może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów.