Skopiuj link
Kryterium decydującym o podleganiu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP jest miejsce zamieszkania. Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania w RP ustawodawca uznaje osobę fizyczną, która posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Osoba, która nie ma miejsca zamieszkania na terytorium RP, również podlega obowiązkowi podatkowemu w naszym kraju. Jednakże ogranicza się on do dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy) (art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Do dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP należą w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium RP na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Należy zatem uznać, że to, jak szeroki obowiązek podatkowy rozciąga się na cudzoziemca, jest uzależnione od miejsca usytuowania jego centrum (ośrodka) interesów życiowych. W przypadku, gdy cudzoziemiec jest traktowany jak polski rezydent podatkowy to opodatkowaniu w Polsce podlegają wszystkie osiągnięte przez niego dochody, niezależnie od miejsca i źródła ich uzyskania, bez względu na to w którym państwie je uzyskał.
Podatek od dochodów uzyskiwanych przez cudzoziemców z tytułu stosunku pracy wykonywanego w Polsce obliczany i pobierany jest na takich samych zasadach, jakie obowiązują obywateli polskich.
Na zakończenie warto dodać, że państwa zawierają tak zwane umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Służą one temu, aby rozstrzygać ewentualne kolizje wewnętrznych przepisów krajowych dotyczących rezydencji podatkowej i opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez podatników. Umowy takie mają zastosowanie wyłącznie do podatników będących rezydentami jednego lub obu państw stron umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i wskazują zasady podlegania obowiązkowi podatkowemu.