Jako całkowicie niezdolną do pracy traktuje się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Niezdolną do samodzielnej egzystencji jest natomiast osoba, u której występuje naruszenie sprawności organizmu, powodujące konieczność pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych oraz jej stałej lub długotrwałej opieki.
Dodatek nie przysługuje osobie przebywającej w zakładzie opiekuńczo-leczniczym lub w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, chyba że przebywa poza tą placówką przez okres dłuższy niż 2 tygodnie w miesiącu.
Warto pamiętać, że w celu ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego zainteresowany zobowiązany jest do złożenia odpowiedniego wniosku. Dołącza się do niego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, w którym stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Wniosku
o dodatek oraz orzeczenia o niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji nie muszą składać osoby, które ukończyły 75 lat. Osoby te otrzymują dodatek pielęgnacyjny z urzędu.
- Przerwy w opłacaniu składek ZUS za pracownika
- Jaki zasiłek przysługuje za okres korzystania z urlopu ojcowskiego?
- Jakie składniki należy wziąć pod uwagę ustalając podstawę wymiaru zasiłku dla pracownika?
- Świadczenie pracy przez osobę przebywającą na urlopie rodzicielskim a podleganie ubezpieczeniom społecznym
- Czy należy odprowadzać składki z tytułu umowy zlecenie z osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą?
