Skopiuj link
Wynagrodzenie za pracę może zostać wyrażone zarówno w walucie polskiej, jak i obcej. Pozwala na to art. 358 § 1 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy. Przepis ten stanowi, iż jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej.
Przeliczenie należnego pracownikowi wynagrodzenia na złote winno nastąpić według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna stanowi inaczej (art. 358 § 2 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy). Aktem prawnym, który w sposób odmienny reguluje kurs, według którego powinno nastąpić przeliczenie na złote należnego pracownikowi wynagrodzenia wyrażonego w walucie obcej, jest ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z dyspozycją art. 11a ust. 1 ustawy przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.
Za dzień uzyskania przychodu ze stosunku pracy uznaje się moment postawienia gotówki do dyspozycji pracownika. Jeżeli wynagrodzenie wypłacane jest na rachunek bankowy pracownika i pracownik posiada środki na tym rachunku, to za moment postawienia wynagrodzenia do dyspozycji uznaje się moment „wypływu” środków od pracodawcy. Natomiast gdy w dniu dokonania przez pracodawcę przelewu bankowego pracownik nie posiada środków na rachunku, za moment uzyskania przychodu przez pracownika uważa się moment faktycznego wpływu środków na jego rachunek.