Skopiuj link
Definicje pojęcia „urlop uzupełniający” można wywodzić z art. 158 kodeksu pracy. Przepis ten stanowi, iż pracownikowi, który wykorzystał urlop za dany rok kalendarzowy, a następnie uzyskał w ciągu tego roku prawo do urlopu w wyższym wymiarze, przysługuje urlop uzupełniający.
Pod pojęciem urlopu uzupełniającego rozumieć należy zatem urlop, do którego pracownik nabył prawo wskutek osiągnięcia odpowiedniego stażu pracy po wykorzystaniu należnego mu dotychczas w danym roku urlopu wypoczynkowego.
Konstrukcja urlopu uzupełniającego nie będzie miała zastosowania w przypadku, gdy pracownik przed dniem nabycia prawa do urlopu w wyższym wymiarze nie wykorzysta w całości przysługującego mu w danym roku urlopu wypoczynkowego. W takim przypadku następuje zwiększenie wymiaru urlopu wypoczynkowego.
Bez względu na to kiedy pracownik nabył prawo do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze, przysługują mu dodatkowe dni urlopu w liczbie stanowiącej różnicę pomiędzy wyższym a niższym wymiarem urlopu. Nie ulega ona zmniejszeniu proporcjonalnie do okresu pozostałego do końca roku. Brak jest bowiem ku temu podstaw prawnych.
Wymiar urlopu wypoczynkowego uzależniony został od stażu pracy. Pracownikom, których staż pracy jest krótszy niż 10 lat, przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze 20 dni. Natomiast w przypadku gdy staż pracy wynosi co najmniej 10 lat, pracownik ma prawo do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni. Oznacza to, iż z chwilą osiągnięcia co najmniej 10-letniego stażu pracy zwiększeniu ulega wymiar należnego pracownikowi urlopu wypoczynkowego.
Ustalając staż pracy, od którego zależy wymiar urlopu wypoczynkowego, uwzględnić należy okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u dotychczasowego pracodawcy, jak i jego poprzedników. Na zasadach określonych w art. 155 kodeksu pracy wliczeniu podlegają również okresy nauki. Uwzględnia się także tzw. okresy zaliczalne określone w art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, tj. okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych, stypendium wypłacanego w okresie odbywania szkolenia, w okresie odbywania stażu lub uczestnikowi przygotowania zawodowego dorosłych. Przy czym pamiętać należy, iż okresy zaliczane mają wpływ tylko na wymiar urlopu wypoczynkowego, a nie na prawo pracownika do urlopu wypoczynkowego.
Dodatkowe dni urlopu wypoczynkowego, do których pracownik nabył prawo w związku ze zmianą przysługującego mu wymiaru urlopu, powinny zostać udzielone w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do nich prawo. Gdyby to nie nastąpiło, niewykorzystane dni urlopu przechodzą na rok następny i stają się zwykłym urlopem zaległym.
W przypadku rozwiązania stosunku pracy w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył prawo do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze, sposób ustalenia wymiaru należnego temu pracownikowi urlopu proporcjonalnego zależy od tego, czy staż pracy uprawniający do wyższego wymiaru urlopu pracownik osiągnął przed czy po zakończeniu zatrudnienia. Jeżeli pracownik nabył prawo do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze przed rozwiązaniem stosunku pracy, wymiar urlopu proporcjonalnego ustala się uwzględniając wyższy wymiar urlopu wypoczynkowego. Stosownie bowiem do dyspozycji § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop, wymiar proporcjonalnego urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył u danego pracodawcy prawo do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze, ustala się uwzględniając wyższy wymiar tego urlopu.
Wymiar urlopu proporcjonalnego należnego pracownikowi, którego stosunek pracy uległ rozwiązaniu przed nabyciem prawa do wyższego wymiaru urlopu wypoczynkowego, ustala się z uwzględnieniem dotychczas przysługującego temu pracownikowi wymiaru urlopu.