Skopiuj link
Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Wobec tego ustawodawca uzależnił możliwość uzyskania odprawy emerytalno-rentowej od łącznego spełnienia dwóch przesłanek. Po pierwsze, pracownik winien spełniać warunki uprawniające go do renty z tytułu niezdolności do pracy lub do emerytury. Po drugie, rozwiązanie stosunku pracy winno nastąpić w związku z przejściem przez pracownika na rentę lub emeryturę.
Odprawa przysługuje w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, przy czym pracownik, który już otrzymał odprawę, nie może ponownie nabyć do niej prawa.
Odprawa emerytalno-rentowa jest świadczeniem pracodawcy na rzecz pracowników. Stanowi zatem dla pracownika przychów ze stosunku pracy. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze stosunku pracy definiuje bowiem jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Odprawa rentowo-emerytalna nie została wymieniona w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w których jest mowa o wyjątkach od powszechnej zasady opodatkowania wszelkich dochodów ze stosunku pracy. Nie stanowi ona również świadczenia, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Dlatego też powinna ona zostać opodatkowana w całości, na zasadach ogólnych.