Skopiuj link
„Pracą w godzinach nadliczbowych jest praca powyżej normy czasu pracy, a więc powyżej ósmej godziny w ciągu doby i powyżej (przeciętnie w okresie rozliczeniowym) czterdziestej godziny w tygodniu. Należy przyjąć, że w przypadku pracownika zatrudnionego np. na 1/2 etatu, godziny nadliczbowe występują nie po przepracowaniu jego indywidualnego dziennego wymiaru (cztery godziny), ale po przekroczeniu normy dobowej (osiem godzin). Zatem za pracę przekraczającą wymiar czasu pracy mieszczącą się w granicach normy czasu pracy pracownik nie nabywa prawa do dodatku jak za pracę nadliczbową.” (Kodeks pracy. Komentarz, red. prof. dr hab. Wojciech Muszalski, dr hab. Krzysztof Walczak).
Liczba godzin pracy ponad wymiar czasu pracy pracownika, której przekroczenie uprawnia go do nabycia dodatku do wynagrodzenia, powinna znaleźć się w przedziale między indywidualnym niepełnym wymiarem czasu pracy (określonym przez strony w umowie) a powszechnym pełnym wymiarem czasu pracy, który opiera się na normie dobowej (osiem godzin).
Przepisy nie narzucają pracodawcy metody, którą musi się posłużyć przy określaniu wskazanej liczby. Tym samym może to uczynić zarówno w ujęciu dobowym lub tygodniowym. W pełni dopuszczalne jest również odwołanie się do zupełnie innego mechanizmu ustalania tej wartości, jak chociażby odwołanie się do wyższego niż określony w umowie wymiar czasu pracy czy też posłużenie się perspektywą okresu rozliczeniowego.
W zależności od systemu czasu pracy pracownika, czy innych indywidualnych cech danego stosunku pracy zasadnym może być zrezygnowanie z określenia dopuszczalnej liczby godzin nadliczbowych w ujęciu dobowym, na rzecz ujęcia tygodniowego, czy odwrotnie. Brak sztywnych regulacji w tym zakresie pozwala na wypracowanie elastycznego rozwiązania, które najbardziej będzie odpowiadać okolicznościom danego stosunku pracy.