Skopiuj link
Przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (dalej ustawa o ZFŚS) przyznają pracodawcom spoza sfery budżetowej, którzy nie tworzą Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, prawo do wypłaty pracownikom świadczenia urlopowego (art. 3 ust. 3 ustawy o ZFŚS).
Przesłankę wypłaty świadczenia urlopowego stanowi korzystanie przez pracownika w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 5 ustawy o ZFŚS). Prawo do tego świadczenia, a także jego wysokość, nie są zatem uzależnione od spełnienia przez pracownika kryteriów socjalnych. Pracownik nie musi występować z wnioskiem o jego wypłatę oraz wykazywać swojej sytuacji socjalnej.
Prawo do przedmiotowego świadczenia mają wyłącznie pracownicy w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy, bez względu na rodzaj umowy o pracę, staż pracy i wymiar etatu. Świadczenie to nie przysługuje natomiast osobom świadczącym pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowy zlecenia), a także byłym pracownikom, emerytom i rencistom.
Wysokość świadczenia urlopowego nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego. Jest ona natomiast uzależniona od wymiaru czasu pracy, w którym zatrudniony jest pracownik.
Świadczenie urlopowe wypłacane jest raz w roku kalendarzowym (art. 3 ust. 5 ustawy). Powinno to nastąpić nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia przez pracownika urlopu wypoczynkowego (art. 3 ust. 5a ustawy).
Wypłacone pracownikowi świadczenie urlopowe stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy. Podstawę jego wypłaty stanowi bowiem stosunek pracy łączący pracownika z pracodawcą. Art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje przychód ze stosunku pracy jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Świadczenie urlopowe nie jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. W szczególności nie ma do niego zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten zwalnia z podatku dochodowego od osób fizycznych wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł.
Świadczenie urlopowe jest niezależne od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej. Nie mieści się ono również w definicji pojęcia działalności socjalnej z art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS. W myśl tego przepisu działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.
Co więcej, świadczenie urlopowe nie jest wypłacane ze środków ZFŚŚ, lecz ze środków obrotowych pracodawcy.