Skopiuj link
Zagadnieniem tym zajął się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lipca 2018 roku, sygn. 0112-KDIL3-1.4011.251.2018.1.AMN.
W przedstawionym stanie faktycznym spółka zwraca członkom rady nadzorczej koszty dojazdu do siedziby spółki, gdzie odbywają się posiedzenia rady nadzorczej. Dokonuje tego na podstawie przepisów:
- rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej,
- rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, to jest zwrot kosztów odbywa się na podstawie przedłożonych biletów lub faktur publicznego transportu zbiorowego, a w przypadku używania przez członka Rady Nadzorczej własnego samochodu osobowego, zwrot kosztów odbywa się na podstawie przewidzianej w § 21 rozporządzenia z dnia 25 marca 2002 r. „kilometrówki” (ilość kilometrów x stawka za 1 km).
Wnioskodawca nie zalicza do kosztów uzyskania przychodu poniesionych wydatków dotyczących kosztów przejazdu członków rady nadzorczej na posiedzenia rady dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zdaniem wnioskodawcy świadczenia otrzymywane z omawianego tytułu przez członków rady nadzorczej są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, a wobec tego spółka nie ma obowiązku naliczania i pobierania podatku dochodowego.
Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Z kolei na podstawie art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się: przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Zatem, co do zasady, przychody otrzymywane przez członków rad nadzorczych stanowią przychody w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako takie podlegają opodatkowaniu.
Z drugiej jednak strony tego rodzaju świadczenia (zwrot kosztów podróży) podlegają zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
- podróży służbowej pracownika,
- podróży osoby niebędącej pracownikiem
− do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
Wnioskodawca powołał się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2016 r. (sygn.. akt II FSK 910/14). Ten stwierdził, że „(…) w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b u.p.d.o.f., inaczej, niż w przepisie oznaczonym lit. a tego punktu, posłużono się terminem „podróż” bez określenia służbowa”.
W związku z tym zakres zwolnienia nie został ograniczony jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, przy spełnieniu wymienionych wcześniej warunków z art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f.”.
W myśl art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Zgodnie z powyżej przedstawioną argumentacją wnioskodawca uznał, że wydatki dotyczące zwrotu członkom rady nadzorczej poniesionych przez nich kosztów dojazdu na posiedzenia rady do siedziby spółki nie są zaliczane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów, a ponoszone są niewątpliwie w celu osiągnięcia przychodów. Tym samym zwrot kosztów na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b zwolniony jest z opodatkowania.
Dyrektor KAS nie zgodził się jednak z takim stanowiskiem.
Wskazał, że za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.
Organ powołał się również na art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem organu z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:
- w celu osiągnięcia przychodów lub
- w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
- przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
- przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
W świetle powyższego, otrzymane przez członków rady nadzorczej świadczenia z tytułu zwrotu kosztów przejazdu związanego z udziałem w posiedzeniach rady nadzorczej może być objęte zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy, o ile spełnione są inne warunki związane z korzystaniem z tej preferencji.
Dyrektor KAS przyjął jednak odmienną wykładnię pojęcia „podróż”, o którym mowa w lit. b. W jego opinii różnica treści pojęć zawartych w lit. a i b związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera kodeks pracy. Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej w rozumieniu kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie. Zgodnie z art. 775 § 1 kodeksu pracy, za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałym miejscem pracy pracownika. Zatem niezależnie od stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem przyjąć należy, że podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki, bądź poza stałym miejscem wykonywania pracy.
Przyjmując takie rozumowanie Dyrektor KAS uznał, że opisana sytuacja nie mieści się w dyspozycji analizowanego powyżej artykułu, a wobec tego otrzymane przez członków rady nadzorczej środki pieniężne, stanowiące zwrot kosztów dojazdu członków rady nadzorczej na posiedzenia do siedziby spółki, nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Dlatego też przychód ten należy opodatkować zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy, gdyż członkowie rady nadzorczej nie odbywają podróży, o której mowa w przepisach kodeksu pracy. W konsekwencji, na spółce jako płatniku będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia podatku (zaliczek) na podatek dochodowy od osób fizycznych.