Skopiuj link
Wszelkie kryteria wskazuje ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą regulacją obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, niezależnie od miejsca położenia źródeł przychodów, podlega osoba fizyczna, mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Taką osobą jest podmiot, który posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) albo przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Osoba, która spełnia te warunki, jest nazywana polskim rezydentem podatkowym.
Zatem wystarczy posiadać w Polsce jedno centrum interesów (osobistych lub gospodarczych), aby być uznanym według polskiego prawa podatkowego za rezydenta. Takie sformułowanie przepisu budzi jednak pewne wątpliwości interpretacyjne, a – zdaniem ekspertów – centrum interesów osobistych i gospodarczych powinno być traktowane łącznie, gdyż w przeciwnym razie może to nastręczać trudności w prawidłowym ustaleniu ośrodka interesów życiowych danego podmiotu. Biorąc pod uwagę kryterium centrum interesów bez znaczenia pozostaje okres, w jakim podmiot ten przebywa na terytorium RP. Drugie kryterium, które stanowi długość pobytu na terytorium Polski, nie jest wcale mniej problematyczne niż pierwsze. Przyjmuje się, iż uwzględnia się każdy dzień fizycznej obecności w kraju, niezależnie od tego, czy jest to cały dzień, czy jedynie jego część.
Należy mieć na uwadze, że może dojść do sytuacji, w której według opisanych powyżej kryteriów dana osoba zostanie uznana za polskiego rezydenta podatkowego, ale także będzie rezydentem podatkowym innego kraju. Wtedy zastosowanie mieć będą umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania, których postanowienia w sposób jednoznaczny pozwolą na ustalenie, w którym państwie i w jakim zakresie dana osoba podlega obowiązkowi podatkowemu.
Zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy określające sposób opodatkowania przychodów nierezydentów stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie regulacji wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.
Certyfikat rezydencji, zgodnie z art. 5a ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zaświadczeniem o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych, wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika. Pozwala on na potwierdzenie, w którym państwie dana osoba podlega opodatkowaniu.
Jedynie na marginesie warto wspomnieć, że osoba, która nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium naszego kraju. Jest to tak zwany ograniczony obowiązek podatkowy.