Skopiuj link
Zgodnie z art. 251 § 3 kodeksu pracy, jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa powyżej, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa wyżej, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Skutek, o którym mowa w tym przepisie, następuje z mocy prawa, a zatem niezależnie od woli stron stosunku pracy.
W zakresie sposobu liczenia dopuszczalnego 33-miesięcznego okresu zatrudnienie na podstawie umowy bądź umów o pracę na czas określony stanowisko zajęło Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. W jego ocenia obliczając ten limit należy uwzględniać dotychczasowe orzecznictwo sądowe dotyczące ustalania okresu zatrudnienia pracownika. Jak bowiem orzekł Sąd Najwyższy w postanowieniu z 11 grudnia 2009 r. (sygn. akt II PK 223/09), sposób liczenia terminów określonych w przepisach kodeksu cywilnego nie ma zastosowania do okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Sąd Najwyższy orzekł, iż „w judykaturze utrwalony jest pogląd, że sposób liczenia terminów określonych w przepisach kodeksu cywilnego nie ma zastosowania do okresów, od których zależy nabycie uprawnień pracowniczych. W uzasadnieniach tych orzeczeń podniesiono m.in., że w prawie pracy ustanowione są odrębne od cywilnych reguły liczenia terminów (okresów), zwłaszcza w związku z wprowadzeniem ustawowych okresów i terminów wypowiedzenia umów, w celu doprowadzenia do takiego stanu, aby dzień, w którym zwyczajowo zatrudnia się pracowników, nie nakładał się (nie pokrywał się) na dzień, w którym rozwiązuje się stosunek pracy, a jedynie dzień ten bezpośrednio poprzedzał. Prawidłowość tę należy mieć na względzie także wtedy, gdy nie dochodzi do rozwiązania stosunku pracy, a jedynie powstaje potrzeba ustalenia upływu okresu pracy o znanej długości. Zasady obliczania okresu pracy warunkującego nabycie uprawnień pracowniczych są zatem zawarte w postanowieniach prawa pracy i odbiegają od reguł prawa cywilnego. Uznając zaś, że kwestia ta jest uregulowana w prawie pracy – jakkolwiek nie wprost – nie ma podstaw, aby sięgać do kodeksu cywilnego, gdyż w myśl art. 300 k.p. stosujemy go do stosunków pracy tylko w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy. Zwrócono uwagę również na to, że szczególne właściwości i potrzeby odrębnego regulowania stosunków pracy skłaniają ustawodawcę do swoistego, innego niż w prawie cywilnym, regulowania zasad obliczania stażu pracy warunkującego nabycie uprawnień do świadczeń pracowniczych. Oznacza to, że zwrotowi odnoszącemu się do okresu zatrudnienia należy nadawać sens nawiązujący do bezpośredniego, potocznego czy naturalnego pojmowania wyrażenia, czy też jego wielokrotności.
Inaczej rzecz ujmując, staż pracy oblicza się w latach, miesiącach i dniach, przy przyjęciu, że termin upływa w przeddzień dnia odpowiadającego nazwie dnia początkowego, następnie sumuje się lata, sumuje się miesiące i przelicza je na lata z uwzględnieniem, że 12 miesięcy pracy to jeden rok, sumuje się także dni i przelicza na miesiące, z uwzględnieniem, że 30 dni równa się jednemu miesiącowi”.
Pogląd prezentowany przez Ministerstwo, który odwołuje się do przywołanego powyższej wyroku Sądu Najwyższego, zakłada zatem, że jeżeli umowa o pracę na czas określony została zawarta od 22 lutego 2016 r. albo trwała już w tym dniu, to okres 33 miesięcy nieprzerwanego zatrudnienie na podstawie tego rodzaju umowy upłynie w dniu 21 listopada 2018 r. Natomiast w przypadku gdy z pracownikiem zawarto kilka umów na czas określony, zaś pomiędzy nimi występują przerwy, to dla ustalenia daty, w której upłyną dopuszczalne 33 miesiące zatrudnienia, należy sumować pełne kolejne nieprzerwane miesiące zatrudnienia pracownika w oparciu o tego rodzaju umowy przyjmując, że miesiąc upływa w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada początkowemu dniowi okresu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Należy również zsumować dni „wystające” poza pełne miesiące i w takim przypadku przyjąć, że 30 dni stanowi jeden miesiąc.