Skopiuj link
Stanowi o tym min. art. 18 ust.1 ustawy systemowej, który definiuje podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodem tym są więc pieniądze i wartości pieniężne oraz świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym. W związku z powyższym należne składki na ZUS należy deklarować w stosunku do miesiąca, w którym pracownik otrzyma wynagrodzenie bez względu na to za jaki okres jest ono należne.
Powstaje więc pytanie, czy w taki sam sposób jak podczas ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe należy przyjmować wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku?
Nie. Jak wynika z art. 36 ust 1 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku dla ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jako wynagrodzenie to przyjmuje się przychód pracownika uzyskany za te miesiące w trakcie nieprzerwanego okresu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Mowa więc o przychodzie uzyskanym za dany okres, a nie wypłaconym w danym okresie 12 miesięcy poprzedzających zachorowanie.
W związku z powyższym ustalając podstawę wymiaru zasiłku należy przyjmować wynagrodzenie pracownika za pełne kalendarzowe miesiące poprzedzające miesiąc powstania absencji chorobowej, a nie wypłacone w okresie tych miesięcy, ale dotyczące innych okresów rozliczeniowych.