Skopiuj link
Zgodnie z art. 15gc ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, 567, 568, 755, 875, 1086, 1106, 1422 i 1423): „W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, pracodawca może udzielić pracownikowi, w terminie przez siebie wskazanym, bez uzyskania zgody pracownika i z pominięciem planu urlopów, urlopu wypoczynkowego niewykorzystanego przez pracownika w poprzednich latach kalendarzowych, w wymiarze do 30 dni urlopu, a pracownik jest obowiązany taki urlop wykorzystać.”.
Przed wprowadzeniem powyższego przepisu pracodawca mógł jedynie w dwóch sytuacjach „przymusić” pracownika do wykorzystania urlopu. Pierwsza ma miejsce, gdy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca wysyła pracownika na urlop wypoczynkowy (art. 1671 kodeksu pracy). Z drugą można się spotkać, gdy pracownik przed upływem terminu do wykorzystania urlopu zaległego za rok poprzedni uchyla się od wykorzystania rzeczonego urlopu.
Warto zwrócić uwagę, że Sąd Najwyższy w orzecznictwie już wcześniej dopuszczał trzecią, podobną do wprowadzonej w art. 15gc ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, możliwość nakazania wykorzystania zaległego urlopu przez pracownika. Zgodnie z wypracowaną linią orzeczniczą stosowanie art. 168 kodeksu pracy jest również możliwe bez zgody pracownika. Pracodawca może zatem nakazać pracownikowi wykorzystanie zaległego urlopu do 30 września roku następnego.