Skopiuj link
Aby ustalić, czy w opisanych okolicznościach pracownik uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu należy przeanalizować cechy przedmiotowego świadczenia. W tym celu można odwołać się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. akt K 7/13. W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał Konstytucyjny uznał, iż przychód pracownika stanowią świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:
- świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),
- świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosło pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- uzyskana przez pracownika korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Jedynie świadczenia, które spełniają wszystkie wyżej przywołane warunki stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli któraś z przesłanek nie jest spełniona, świadczenie nie może zostać uznane za przychód podlegający opodatkowaniu.
Na tej podstawie należy uznać, że jeżeli pracownik korzysta z taksówki na polecenie pracodawcy, w celu wykonywania swoich obowiązków służbowych to nie uzyskuje przychodu. Świadczenie w postaci zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów w tym zakresie jest bowiem przede wszystkim ponoszone w interesie pracodawcy. Nie można w ogóle mówić o przysporzeniu w majątku pracownika, gdyż pracownik nie uzyskuje żadnej realnej korzyści majątkowej, a jedynie rekompensatę wydatków, których nie poniósłby, gdyby nie polecenie pracodawcy.
Potwierdzenie powyższego stanowiska można odnaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych. „Taki zwrot kosztów przez pracodawcę nie rodzi po stronie pracownika żadnej korzyści majątkowej. Należności wypłacane pracownikowi tytułem zwrotu ponoszonych przez niego wydatków nie zwiększają jego majątku. Stanowią tylko wyrównanie wydatków ponoszonych przez pracownika w celu realizacji jego obowiązków pracowniczych” (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 8 czerwca 2021 r. sygn. akt I SA/Bd 223/21, wyrok WSA w Warszawie z 11 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1564/20, wyrok WSA w Warszawie z 11 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1392/20, wyrok WSA w Gdańsku z 1 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Gd 615/20, wyrok WSA w Bydgoszczy z 2 września 2020 r. sygn. akt I SA/Bd 377/20).
„Należy zatem uznać, że jakkolwiek nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., to jednak za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotu wydatków. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane "tytułem zwrotnym", takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych.
[…]
Skoro pracownik wykonuje podróż lokalną w celach służbowych, na polecenie pracodawcy nie powinien ponosić tych kosztów z własnej kieszeni. Takie postawienie sprawy oznaczałoby, że pracownik w istocie rzeczy dofinansowuje działalność pracodawcy. Zwrot kosztów natomiast słusznie niweluje poniesiony przez pracownika koszt, nie prowadząc w istocie do żadnej jego korzyści.” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 21 grudnia 2021 roku, sygn. I SA/Gd 971/21)