Skopiuj link
W omawianym stanie faktycznym pracodawca zorganizował wyjazd integracyjny dla swoich pracowników. Celem wycieczki była integracja pracowników oraz budowa pozytywnych relacji między pracownikami. Zorganizowanie wycieczki odbywało się w interesie pracodawcy. Integracja załogi wpływa na efektywność pracy oraz wzajemne relacje służbowe. Udział był dobrowolny, nie wszyscy uprawnieni na nią pojechali. Koszty wycieczki miały zostać w całości pokryte ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Obowiązujący Regulamin ZFŚS przewiduje powszechny dostęp na równych zasadach dla wszystkich uprawnionych w przypadku organizacji wycieczek oraz imprez integracyjnych. W zatwierdzonym przez związki zawodowe preliminarzu wydatków ZFŚS na dany rok na wycieczkę integracyjną została przeznaczona określona kwota, która w równych częściach została podzielona między tych pracowników, którzy zadeklarowali swój udział w wycieczce. Nie stosowano „kryterium socjalnego”. Koszt jednostkowy został ustalony wyłącznie przez podział kwoty przez listę uczestników. Pracodawca zdecydował się na tzw. zbiorową formę zaspokojenia potrzeb załogi (wycieczka integracyjna). Nie uzależniał udziału pracowników od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.
Wnioskodawca zadał następujące pytanie: czy finansowanie części lub całości opisanych w stanie faktycznym świadczeń przez wnioskodawcę z ZFŚS powoduje po stronie pracowników powstanie przychodu podatkowego opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a po stronie wnioskodawcy powstanie obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Zdaniem wnioskodawcy w takiej sytuacji nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, a tym samym pracodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia podatku dochodowego za pracowników. Za podstawę swojego stanowiska wskazał ukształtowaną w orzecznictwie sądowym wykładnię pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Bowiem to właśnie jako nieodpłatne świadczenie powinno zostać zakwalifikowane świadczenie w postaci sfinansowania kosztów wycieczki.
W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie warunki powinno spełnić nieodpłatne świadczenie, aby zostało zakwalifikowane jako przychód pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał uznał za konieczne ustalenie, iż świadczenia nieodpłatne:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Zdaniem wnioskodawcy, udział w wycieczce lub imprezie o charakterze integracyjnym nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, tym samym nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z takim poglądem zgodził się Dyrektor KAS. Wskazał ponadto, iż ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.
Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.
Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.
W sytuacji gdy nieodpłatne świadczenie w postaci sfinansowania przez pracodawcę wycieczki o charakterze integracyjnym, dostępnej dla wszystkich uprawnionych do korzystania z ZFŚS, nie powoduje wystąpienia po stronie pracowników biorących w niej udział przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej czy to w postaci wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że skoro wnioskodawca zorganizował wycieczkę o charakterze integracyjnym dla pracowników, której koszt był sfinansowany w całości ze środków ZFŚS, to po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpił przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na wnioskodawcy jako płatniku nie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.