07.09.2021 r.
4 min

Świadczenie urlopowe a podatek dochodowy od osób fizycznych

Ekspert PCKP

Skopiuj link
07.09.2021r.
4 min

Świadczenie urlopowe ma charakter roszczeniowy i pracownik nie musi występować do pracodawcy z wnioskiem o jego wypłatę.  Prawo do świadczenia urlopowego uzależnione jest wyłącznie od spełnienia przesłanek ustawowych. Pracodawca wypłaca świadczenie urlopowe raz w roku kalendarzowym. Warunkiem jego wypłaty jest korzystanie przez pracownika z urlopu wypoczynkowego przez co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 3 ust. 5 ustawy o ZFŚS). Prawo do przedmiotowego świadczenia mają wyłącznie pracownicy w rozumieniu art. 2 kodeksu pracy, bez względu na rodzaj umowy o pracę, staż pracy i wymiar czasu pracy. Świadczenie to nie przysługuje natomiast osobom świadczącym pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (np. umowy zlecenia), a także byłym pracownikom, emerytom i rencistom.

Nie ulega wątpliwości, że prawo do świadczenia urlopowego jest nierozerwalnie związane z łączącym pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy.  Art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje przychód ze stosunku pracy jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wobec tego należy uznać, że wypłacone pracownikowi świadczenie urlopowe stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy.

 Świadczenie urlopowe nie jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. W szczególności nie ma do niego zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy. Przepis ten zwalnia z podatku dochodowego od osób fizycznych wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. (W okresie od 2020 roku do końca roku podatkowego następującego po roku, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19 kwota przedmiotowego zwolnienia została zwiększona i wynosi 2 000 zł.) Świadczenie urlopowe jest mieści się bowiem w dyspozycji przywołanego wyżej przepisu. Nie wypełnia ono przesłanek działalności socjalnej zdefiniowanej w art. 2 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową). Ponadto świadczenie urlopowe nie jest wypłacane ze środków ZFŚS, lecz ze środków obrotowych pracodawcy. Co więcej jest ono należne pracownikowi po spełnieniu określonych przesłanek, niezależnie od jego sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.