Skopiuj link
Dzień rozwiązania stosunku pracy stanowi datę graniczną naliczenia wynagrodzenia i jego wypłaty. Wynagrodzenie nie powinno zatem zostać wypłacone w terminie wypłaty przyjętym w regulacjach wewnątrzzakładowych. Jednakże składniki wynagrodzenia naliczane po zamknięciu pewnych przedziałów czasowych, na zakończenie pewnego okresu, mogą być wypłacane w terminie późniejszym. W takim przypadku wypłata nastąpi w terminie przyjętym w przepisach wewnątrzzakładowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt I PZP 4/10).
Powyższe potwierdził Minister Pracy i Polityki Socjalnej w odpowiedzi na interpelację poselską nr 17841 z dnia 16 września 2010 r., w której uznał, iż „dzień, w którym dochodzi do ustania stosunku pracy, powinien być również, moim zdaniem, dniem wypłaty należnego pracownikowi wynagrodzenia za pracę. Ustanie zatrudnienia oznacza bowiem zerwanie dotychczasowej więzi prawnej między stronami stosunku pracy i zobowiązuje je do wzajemnego „rozliczeniu się” z obowiązków wynikających z zakończonej umowy. Podstawowym obowiązkiem pracodawcy, wynikającym z zatrudniania pracownika, jest wypłacanie mu wynagrodzenia za wykonywaną pracę. Ponieważ wynagrodzenie należy się pracownikowi, nie zaś byłemu pracownikowi, jestem zdania, że w przypadku ustania zatrudnienia wypłaty wynagrodzenia należy dokonać najpóźniej w dniu rozwiązania stosunku pracy. Wypłata wynagrodzenia w terminie późniejszym, już po ustaniu zatrudnienia, jest, moim zdaniem, możliwa jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy ustalenie wysokości wynagrodzenia należnego do dnia ustania zatrudnienia nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych.”.
Zgodnie z art. 171 § 3 kodeksu pracy w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.
Ekwiwalent należy się pracownikowi zarówno za urlop wypoczynkowy, do którego pracownik nabył prawo w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, jak i za urlop zaległy. Dla powstania przedmiotowego uprawnienia bez znaczenia pozostaje sposób, w jaki ustał stosunek pracy, rodzaj umowy o pracę, długość okresu wypowiedzenia.
Pracodawca powinien wypłacić ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w ostatnim dniu zatrudnienia. W tym dniu następuje bowiem przekształcenie prawa do urlopu wypoczynkowego w prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i rozpoczyna się bieg terminu przedawnienia roszczenia o wypłatę ekwiwalentu. Jak zauważył bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 marca 2001 r., sygn. akt I PKN 336/00, „prawo pracownika do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w całości lub części urlop wypoczynkowy powstaje w dniu rozwiązania umowy o pracę – zdarzenia uniemożliwiającego realizację prawa do urlopu wypoczynkowego w naturze (art. 171 § 1 pkt 1 kodeksu pracy). W tym też dniu prawo do urlopu w naturze przekształca się w jego pieniężny ekwiwalent. Ekwiwalent przysługuje za urlopy nieprzedawnione w chwili powstania do niego prawa. Nie jest zatem trafny pogląd jakoby po przekształceniu prawa do urlopu wypoczynkowego w naturze w jego ekwiwalent pieniężny nadal biegł termin przedawnienia roszczenia o udzielenie urlopu. Z dniem powstania prawa do ekwiwalentu rozpoczyna się natomiast bieg przedawnienia roszczenia o to świadczenie. Roszczenie o udzielenie urlopu wypoczynkowego w naturze i roszczenie o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy to dwa różne roszczenia.”.
Świadczeniem, które powinno zostać wypłacone w dacie rozwiązania stosunku pracy, jest także odprawa pieniężna należna pracownikowi, z którym stosunek pracy rozwiązano z przyczyn niedotyczących pracownika, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Pracownik nabywa bowiem prawo do niej z upływem ostatniego dnia trwania stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r., sygn. akt I PKN 320/99).