Skopiuj link
Przychody ze stosunku pracy definiuje art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Treść przywołanego przepisu pozwala wyciągnąć wniosek, iż przychodami ze stosunku pracy są wszystkie te świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Wskazany katalog źródeł przychodów ze stosunku pracy ma jedynie charakter przykładowy. Ustawodawca wymienia w nim najbardziej popularne formy przysporzeń na rzecz pracownika.
Szczególnym źródłem przychodu są inne nieodpłatne świadczenia ze stosunku pracy. Ustawodawca nie definiuje tej kategorii świadczeń. W doktrynie wskazuje się, iż obejmuje ona wszystkie zdarzenia prawne i zjawiska gospodarcze, których następstwem jest przysporzenie konkretnej korzyści majątkowej pracownikowi.
Cechy innych nieodpłatnych świadczeń ze stosunku pracy określił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W jego ocenie za inne nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy mogą zostać uznane świadczenia, które łącznie spełniają następujące warunki:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy)
i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, - korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).
Oceniając, czy spotkanie wigilijne zorganizowane przez pracodawcę dla pracowników stanowi dla nich inne nieodpłatne świadczenie generujące przychód ze stosunku pracy, ustalić należy, czy przedmiotowe świadczenie spełnia warunki określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. Świadczenie w postaci udziału w wigilii firmowej co do zasady nie jest spełniane w interesie pracownika, lecz w interesie pracodawcy. Ma ono na celu przede wszystkim budowanie pozytywnych relacji pomiędzy pracownikami, co w konsekwencji ma korzystnie wpływać na świadczoną przez nich pracę. Ponadto w omawianym przypadku nie sposób uznać, że pracownik osiąga realną (wymierną) korzyść. Co więcej świadczenie w postaci zapewnienia możliwości uczestnictwa w spotkaniu ma charakter ogólnodostępny (nie jest skierowane do indywidualnego pracownika) i nie można określić wartości świadczenia przypadającej na jednego pracownika.
Wobec powyższego należy uznać, że udział pracownika w wigilii firmowej nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy.