Podstawę wymiaru zasiłku z tytułu niezdolności do pracy stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie jakie osiągnął pracownik za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik przepracował krótszy okres, w podstawie należy uwzględnić przychód za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia. W przypadku gdy w jednym z miesięcy pracownik nie przepracuje pełnego miesiąca z przyczyn usprawiedliwionych, do podstawy zasiłku należy przyjąć taki miesiąc po uzupełnieniu do pełnej miesięcznej kwoty, pod warunkiem, że  ubezpieczony przepracował co najmniej połowę obowiązującego go w danym miesiącu czasu pracy. Do nieobecności usprawiedliwionych zaliczają się m.in. okresy urlopów bezpłatnych, wychowawczych, okolicznościowych, jak również urlopu wypoczynkowego.

Pracodawca, dbając o rozwój kompetencji swoich pracowników, może decydować się na wysyłanie ich na szkolenia. Koszty tych szkoleń obciążają tylko pracodawcę. Czy tego rodzaju przysporzenie stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu?

Pracownik może odbywać podróż służbową w dniu, który jest dla pracownika dniem wolnym od pracy, na przykład w niedzielę. Sposób jej rozliczenia zależy od tego, czy w tym dniu pracownik tylko odbywa podróż, czy też świadczy pracę.

Jednym z podstawowych obowiązków pracownika jest powinność przestrzegania czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy (art. 100 § 2 pkt 1 kodeksu pracy). Pracownik musi zatem respektować wymiar oraz rozkład czasu pracy. W ramach rzeczonego obowiązku na pracowniku spoczywa m.in. powinność stawienia się punktualnie w miejscu wykonywania pracy. Tym samym spóźnienie się do pracy stanowi naruszenie przez pracownika obowiązku przestrzegania czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy.

Od początku 2019 roku zmianie uległy podstawowe zasady wypłaty wynagrodzenia wynikające z kodeksu pracy. Do końca 2018 roku wynagrodzenie wypłacane było pracownikowi do rąk własnych, chyba że pracownik złożył wniosek o wypłatę na rachunek bankowy. Od nowego roku podstawową zasadą jest wypłata wynagrodzenia na rachunek bankowy pracownika. W związku z tym na pracodawcy ciążą nowe obowiązki.

Osoby, które stały się niezdolne do pracy w wyniku wypadku, nabywają prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100% podstawy jego wymiaru. Jeżeli niezdolność do pracy była spowodowana wypadkiem przy pracy, ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego. W tym przypadku prawo do zasiłku przysługuje mu od pierwszego dnia orzeczonej niezdolności do pracy. Wypłacone świadczenie należy wykazać w raporcie ZUS RSA z kodem przerwy 314. Nieco inaczej sytuacja się przedstawia, gdy ubezpieczony ulegnie wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy. Zasiłek chorobowy jest wówczas wypłacany z ubezpieczenia chorobowego, co oznacza, że wypłata zasiłku musi być poprzedzona wynagrodzeniem za czas choroby, dopiero w następnej kolejności ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku z tytułu niezdolności do pracy. Jeżeli wypadek spowoduje duży uszczerbek na zdrowiu, może się okazać, że stanie się przyczyną kolejnych niezdolności do pracy w przyszłości.

„Udostępnienie przez spółkę produktów sfinansowanych przez spółkę, które nie są związane ze spotkaniami biznesowymi, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez konkretnego pracownika, koszt przedmiotowych produktów nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Takie stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 17 sierpnia 2018 roku, sygn. 0112-KDIL3-1.4011.325.2018.1.AMN.

Podstawę prawną zatrudnienia bezrobotnych w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych stanowią ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne. Te akty prawne określają sposób i tryb organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych, zasady refundacji kosztów poniesionych w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego, a także tryb zawarcia i warunki umów z uprawnionymi pracodawcami.

Pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik uzyskał do niego prawo.

Osoba prowadząca działalność pozarolniczą jest obowiązana deklarować i opłacać składki na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne. Może również przystąpić do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, które uprawnia do wypłaty świadczeń pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi kwota zadeklarowana, nie niższa, niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Nie wszyscy przedsiębiorcy muszą jednak spełniać ten obowiązek. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych w niektórych przypadkach daje przedsiębiorcom ulgę w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne.