Skopiuj link
Cytowany przepis wyznacza granice odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika za szkodę wyrządzoną nieumyślnie. Wynika z niego, iż pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty pracodawcy, czyli za tzw. damnum emergens. Polega ona na faktycznym zmniejszeniu majątku poszkodowanego pracodawcy, czyli na różnicy w majątku pracodawcy pomiędzy jego stanem przed wyrządzeniem szkody, a stanem po jej wyrządzeniu. Szkoda nie obejmuje korzyści, których pracodawca nie uzyska, czyli tzw. lucrum cessans.
Jak wynika z art. 122 kodeksu pracy, jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości. Ponosi on zatem odpowiedzialność za straty, które pracodawca poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Wysokość szkody, bez względu rodzaj jej zawinienia przez pracownika, powinna zostać ustalona zgodnie z cenami faktycznie zapłaconymi przez pracodawcę.
W tym zakresie na podstawie odesłania z art. 300 kodeksu pracy zastosowanie ma art. 363 § 2 kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, iż jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1989 r., sygn. akt III PRN 1/89).