Jak wynika z treści art. 31 i art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym z podstawowych obowiązków płatnika jest prawidłowe obliczenie podatku, pobranie go z wynagrodzenia pracownika i przekazanie zaliczki właściwemu organowi podatkowemu w ustawowym terminie. Wypełnienie powyższych obowiązków zasadniczo nie przysparza trudności w przypadku, gdy pracodawca przekazuje pracownikom świadczenia pieniężne. O wiele bardziej problematyczne są sytuacje, gdy w danym miesiącu do dyspozycji pracownika zostają postawione wyłącznie świadczenia rzeczowe. Wtedy bowiem płatnik nie jest w stanie zrealizować nałożonego obowiązku pobrania i wpłacenia podatku od takiego świadczenia.
Należy przyjąć, że z obowiązujących przepisów nie wynika, aby płatnik, który, z uwagi na brak wypłaty świadczenia pieniężnego, nie mając faktycznych możliwości pobrania zaliczki od świadczenia w naturze, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika.
W takim przypadku na pracodawcy ciąży jedynie obowiązek wykazania postawionych do dyspozycji pracownika świadczeń w PIT-11, natomiast pracownik ma obowiązek taki przychód rozliczyć w zeznaniu rocznym.